دستی که کوته است به خرما نمی‌رسد            قـطـره هـزار سـال به دریـا نمی‌رسد
وقتی که عشق می‌رسد از سوی آسمان            فرصت دگر به زمـرۀ لـیلا نمی‌رسد

آنجا که صحبت از جلوات خدایی است            عـقـل بـشـر به حـل معـمّـا نـمی‌رسد
گاهی برای وصف بزرگی میان ذهن            بر شعر و واژه و کـلمه جا نمی‌رسد
وقتی خدا به خلقت خود گوید آفـرین            بـنـده به درک رتـبـۀ مـولا نـمی‌رسـد
مولا همان کسی ست که بر بندگان ولیست
مولا برای شیعه فـقط مرتضی علیست
ای کعبه از بزرگی روحت ترک زده            ای بـی‌قـراری هـمه دلهـای لک زده
شـیـریـنـی لـب تـو حــلال لـب نـبـی            نـامت به سـفـرۀ بـشریت نـمـک زده
در کعبه گرد روی تو در حال اعتکاف            صدها فرشته اردوی خود مشترک زده
ای آســمــانِ آمـده در خـطّــۀ زمـیـن            شد آسمان ز دوری رویت فـلک زده
تو آمدی و پـشت سـرت شیعـیـان تو            آنانکه عشق تو دلشان را محک زده
ای جــلـوۀ تــمـام خـــدا آمــدی عــلــی

با تـیـر عـشق سیـنـه ما را زدی عـلـی

ای میـهـمـان ویـژۀ کعـبـه یـگـانـه‌ای            تو خانه زاد کعبه نه تو روح خانه‌ای
خورشید شرق هستی و غربی ترین حضور            بی‌انـتهـا ترین تـوئی و بـی‌کـرانـه‌ای
روزیِّ آسمان و زمین بین مشت توست            خرما به دوش شام یتـیمان، شبـانه‌ای
استاد جبرئیلی و کفـش تو وصله دار            شـاهـی ولی مـیـان هـمـه عـامیانه‌ای
تو از قـدیم تا به کـنون بـند غـربـتـی            ای خالی از فـضائل تو هر رسانه‌ای
دل بـی‌مـحـبـتت سـیاه است مـثـل شـب
با تو خدا نشسته به هر سینه لب به لب
ای دین حق به پا شده از جان نثاریت            دشمن فراری از یـورش ذوالفـقاریت
ای روزه روزه دار وجود گرسنه‌ات            ای چاه کـوفه تشنۀ شب زنـده داریت
ای رعد و برق خشم تو طوفان ریشه کن            وی گـل اسـیـر نـاز نـگـاه بـهـاریـت
ای نـالـۀ خـلـیـل خـدا بـین شـعـلـه‌هـا            دست خـلیل نـوح به کـشتی سواریت
تو یک شبه چگونه چهل خانه رفته‌ای            ای عقل مات صورت پروردگـاریت
مـمـسـوس ذات پـاک خـداونـد قــادری
تو مـظهـر العجـائب عـالـم تو حـیـدری

بایـد دلـی دهـیـم که به تو اقـتـدا کنیم            دل را کـمـی به درگـه تو آشـنا کـنـیم
مدهـوش آیه‌های کـمـیـل تـوأیم عـلی            کی می‌شـود شـبـیـه شما ربـنـا کـنـیم
دادی اجازه تا که تو را ای شکوه عشق            عاشق صفت جنون زده بابا صدا کنیم
آیا اجازه می‌دهی ای مرد کوچه گرد            دل را روانـۀ گـذر کــوچـه‌هـا کـنـیـم
اصلا نه گوشواره و سیلی نه میخ در            بـگـذار لـحـظـه‌ای سفـر کـربـلا کنیم
آقـا اجـازه‌ای بــده تـا نـالـه سـر کـنـیـم
یـاد حـسین و فـاطـمـۀ خـونجـگـر کنیم